Запатрабаванасць прыродных рэсурсаў вельмі розная: нешта карыстаецца павышаным попытам, нечага ў дастатку, а нешта страчвае актуальнасць з-за развіцця навукова-тэхнічнага прагрэсу. Не выключэнне і змяіны яд. З аднаго боку, магчымасці для яго здабычы ў краіне ёсць, а з другога — няўдалыя шматгадовыя спробы адрадзіць вытворчасць ставяць пытанне аб мэтазгоднасці гэтай дзейнасці. І ўсё ж навукоўцы з Навукова-практычнага цэнтра НАН Беларусі па біярэсурсах не губляюць надзеі наладзіць айчынны промысел яду гадзюк.

У навуковай супольнасці і сярод аматараў прыроды працягваецца актыўнае абмеркаванне праекта новай рэдакцыі Чырвонай кнігі Беларусі, якая павінна будзе выйсці ў наступным годзе. У том «Жывёлы», паводле слоў генеральнага дырэктара Навукова-практычнага цэнтра па біярэсурсах Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі Аляксандра Чайкоўскага, уключана быццам і няшмат відаў — усяго 1,2 працэнта ад фаўністычнага складу, аднак для захавання біяразнастайнасці важны кожны від.

Беларусь і Антарктыка... Паміж імі — тысячы кіламетраў. Яны размешчаны на розных паўшар’ях Зямлі. Што ў нас агульнага і чаму айчынныя навукоўцы імкнуцца трапіць на шосты кантынент, расказаў вядучы навуковы супрацоўнік Інстытута эксперыментальнай батанікі імя В. Ф. Купрэвіча Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі Віталь Лукін.

Антрапагенны вугляродны след, зялёная эканоміка, лес — лёгкія планеты, глабальнае пацяпленне, парніковы эфект, квоты на выкіды вугляроду — і гэта далёка не поўны пералік штампаў, якія літаральна штодня гучаць у інфармацыйнай прасторы. Большасцю яны ўжо ўспрымаюцца як аксіёма, а ці так гэта на самай справе? Выказаць сваё меркаванне на праблему антрапагеннага фактару ў змяненні клімату пагадзіўся галоўны навуковы супрацоўнік Цэнтра кліматычных даследаванняў Інстытута прыродакарыстання Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі акадэмік Уладзімір Логінаў.

Заяц каля Палаца Незалежнасці ў Мінску, лось у цэнтры Гомеля, ліса ў Віцебску, бабры на рацэ ў сталічным парку — такія навіны ўсё часцей і часцей з'яўляюцца ў інфармацыйных зводках. Сёння ім ужо ніхто не дзівіцца. А яшчэ некалькі дзесяцігоддзяў таму заходы дзікіх жывёл у гарады былі хутчэй выключэннем, чым штодзённасцю. Чым жа выкліканы такія частыя сустрэчы? Куды падзеўся страх перад чалавекам і калі мядзведзі будуць гуляць па нашых вуліцах? Аб гэтым размова з навуковым супрацоўнікам ДНВА «НПЦ НАН Беларусі па біярэсурсах» Паўлам Велігуравым.